خریدار روغن سوخته و خرید روغن سوخته بصورت لیتری و بشکه ای

آیا من آدم خوبی هستم؟ آیا خودم را دوست دارم یا اینکه از خودم خیلی انتقاد می‌کنم؟

چرا مقوله "احترام به خود" تا این اندازه مهم است و فقدان آن چه مشکلاتی را به‌وجود می‌آورد؟ شاید من به یک "خود" قوی‌تر نیاز دارم؟

احترام به خود، مقوله بسیار مهمی‌است که با آن می‌توان سطح توانایی‌ها و قابلیت‌های شخصیتی خود را به خوبی ارزیابی کرد. یک نمود شایع از احترام به خود ضعیف در افرادی دیده می‌شود که دچار بی‌نظمی و اختلال در خوردن هستند.

احترام به خود در سطح پایین با عدم توانایی در شناخت و ابراز واکنش نامناسب عاطفی - احساسی نمود می‌یابد. (در واقع این عدم توانایی‌ها یک احترام به خود ضعیف را در فرد شکل می‌دهند)

اما یکی از ویژگی‌های شخصیتی فرد بیمار این است که از اختلال خوردن رنج می‌برد. به عبارتی، سایر مشکلات روان‌شناختی که به دنبال اختلال در غذا‌خوردن ظاهر می‌شوند اغلب ناشی از احترام به خود در سطح ضعیفی است.

افراد تحت تاثیر اختلال در خوردن، همیشه با خودشان برخورد انتقادی دارند و به همین دلیل خودشان را در همه سطوح، نالایق، نامناسب، ناخوشایند و غیر‌زیبا ارزیابی می‌کنند.

آنها فکر می‌کنند بدن و ظاهرشان، موضوع اصلی نارضایتی و ناخشنودی آنهاست. شاید به این دلیل که اصلاح و ایجاد تغییر در بدن، آسانتر از ایجاد تغییر در سایر جنبه‌های شخصیتی‌شان است.

آنها تلاش می‌کنند دوباره اعتماد به نفس و احترام به خود را در خودشان به‌وجود آورند و اگر نمی‌توانند در سایر حوزه‌ها این موارد را پیدا کنند با تکیه بر این فکر و ایده و با تمرکز بر کنترل بدن و ظاهرشان، این ویژگی ها را تقویت کنند.

متأسفانه، رژیم سخت و حذف برخی رفتارها دراین چارچوب، تنها راه گریز برای فرار از مسایل اساسی و مهم‌تری است که فرد نمی‌خواهد به آنها توجه کند و در واقع آنها را بپذیرد. به این دلیل، در دوره حل مشکلات و درمان عوارض ناشی از نبود احترام به خود در سطح مناسب در افراد، اختلال در خوردن نیز نمود دارد.

اگر روان‌درمانگر یا روانپزشک به بیماران کمک نکند که آن توان "احترام به خود" را در خود کشف‌کنند و همچنین احساس اعتماد به نفس و یک خود قوی‌تر را در شخصیت شان ایجاد و تقویت‌کنند؛ نمی‌توان آنها را متقاعد کرد که تکنیک‌های افراطی کنترل وزن شان را رها‌کنند،به این ترتیب، آنها بزودی دچار علائم اصلی بیماری‌شان خواهند شد.

اما مفهوم خودباوری و اعتماد‌به‌نفس چیست؟

ما چگونه می‌توانیم با فراگیری و بکه ارگیری مهارتهای ارتباطی، نیازها و حقوق خود را بیان‌کنیم؟ از چه راههایی می‌توانیم توان "احترام به خود" را در خود تقویت‌کنیم؟

خودباوری و اعتماد به نفس در واقع، توانایی بیان نیازها، حقوق و احساسات مثبت و منفی خود بدون برخورد خشونت‌آمیز با حقوق، مرزها و حدود دیگران است.

اعتماد به نفس عبارت است از:

- مهارتهای ارتباطی، توانایی بیان افکار و عقاید نو و آینده نگر
- توانایی شناخت و بیان احساسات خود
- تعریف حدود، مرزها و احترام‌گذاشتن به آن‌ها
- ایجاد ارتباط و گوش دادن به دیگران از راه‌هایی باز، مستقیم و صادقانه

البته بی‌تردید، هیچکس قادر‌نخواهد بود که فورا به این اهداف دست‌یابد. روانشناسان بر این باورند؛ قبل از اینکه شما سعی کنید این مهارت‌های ارتباطی را برای کسب اعتماد‌به‌نفس دنبال‌کنید، لازم است به این موضوع اعتقاد ‌‌داشته‌ باشید که هر انسانی دارای حقوق مشروعی شامل حقوق زیر است:

- حق داشتن ارزشها، افکار، ایده‌ها و احساسات خاص خودتان
- حق تغییر و ایجاد بهبودی و رشد در زندگی‌تان بر مبنای راههایی که خودتان تشخیص می‌دهید.
- حق چگونگی هدایت زندگی‌تان و تعیین اولویت‌ها در برنامه ریزیها و اهداف‌تان
- حق توجیه کردن احساسات‌خود در برخورد با دیگران
- حق محترم شمردن نیازها ، حدود و مرزهایتان
- حق "نه" گفتن
- حق فرصت دادن به خود و استفاده از زمان لازم برای فرموله کردن عقاید و آرزوهای خود قبل از اینکه آنها را بیان کنید.
- حق درخواست کمک و اطلاعات بدون اینکه احساس منفی شرم یا گناه کنید.
- حق اشتباه کردن
- حق تغییر افکار یا مواردی که به طور غیر منطقی نمود‌دارند.
- حق دوست داشتن خودتان، حتی زمانی که کامل نیستید.

تمایل به رنگ سبز نشانه گرایش های معکوس است ،یعنی آلرژی داشتن به هرنوع تغییر وعناد ولجبازی وترس ازدگرگونی.

رنگ بنفش را آنهایی دوست دارندکه می خواهند ارزش خودرانزد دیگران بالا ببرند ودیگران راتحت تاثیرخودقراردهند.

آنهایی که رنگ قهوه ای رامی پسندند ،آدم های تنهایی هستندکه نیازشدیدی به دوستی واحساس امنیت دارند .

ودوستداران رنگ طلایی آدم هایی جاه طلب وزیاده خواه هستند.

رنگ ها تاثیرزیادی دررفتاروحالات ما دارند مثلا رنگ قرمزمحرک سیستم عصبی است وفشارخون راافزایش می دهد .

اما بدنیست بدانید که رنگ آبی اثرمعکوس دارد.

اگرمی خواهید منزل خود را رنگ بزنید حتما یک رنگ آرام بخش انتخاب کنیدو فراموش نکنیدکه همان قدرکه به رنگ آرامش بخش نیاز داریم به رنگ های محرک نیز احتیاج داریم.

مثلا دراتاقی که رنگ دیوارهایش زردباشدحتما بایداسباب واثاثیه آبی رنگ وجود داشته باشد تابادیدن آنها شاد ومتعادل باشیم .

می دانید که رنگ آبی مکمل رنگ زرد است همین طور دراتاق هایی که رنگ سبز زیاد به کار رفته باشد.

شناختن ترکیب رنگ ها واثر آنها روی روحیه انسان به شما کمک می کند تابا رعایت آنها وازاین راه به تقویت روحیه خود کمک کنید.

راستی شما چه رنگی رامی پسندید؟؟

این بازخوانی‌ها که به تصویرسازی‌های متفاوتی از واقعیت می‌انجامد. اما همه این تصویرها در پسپتوی ذهن، سخت ذخیره ‌می‌شوند و "ناخودآگاه" را شکل‌می‌دهند که احساس‌ها و تجربیات دوران کودکی در عمیق‌ترین لایه‌های آن قرار‌می‌گیرند.

کارل گوستاو یونگ، معتقد است آنچه سرشت آدمی را تشکیل‌می‌دهد و بیشتر الگوهای رفتاری انسان را تنظیم می‌کند، ریشه در ناخودآگاه انسان دارد.

فلسفه ناخودآگاه philosophy of unconscious، در نیمه دوم قرن نوزدهم به عنوان یک اصل مهم در روانکاوی برای درمان بیماران مورد توجه قرار‌گرفت.

دو بخش جداگانه ذهن
دکتر محمد صنعتی در کتاب "تحلیل‌های روانشناختی در هنر و ادبیات" ، اشاره به دو بخش ذهن دارد: آنچه را "فروید" و "بروئر" در‌کار با بیماران هیستریک یافتند، انگار دو ذهن، یا دو بخش جداگانه در یک ذهن بود که پیام‌های متفاوت یا متناقض، حتی گاه متضاد داشتند.

فرد، به یکی از آنها آگاه بود، پس "خودآگاه" نام گرفت که همان "آگاهی" سنت فلسفه بود که از زمان دکارت به عنوان واقعیتی بدیهی و چالش‌ناپذیر پذیرفته‌شده بود؛ دیگری بخشی از ذهن بود که فرد – یعنی مالک و دارنده آن- از محتوای آن خبر‌نداشت.

انباری پنهان از یادهای فراموش شده و "واپس‌زده" که به یاد نمی‌آمدند، پس آن را "ناخودآگاه" نام دادند که دنیای دیگری بود، غریبِ! آنچنان بیگانه که انگار به فرد دیگری تعلق داشت.

بنابراین، می‌توان گفت که حداقل بخشی از گفتار و رفتار افراد می‌تواند تظاهر و فریب باشد که به نوعی انعکاس همان بخش ناخودآگاه ذهن آنهاست؛ گویی نقابی بر چهره دارند که خود نیز از کم و کیف آن بی‌اطلاع‌اند.

فروید نیز معتقد بود که در پس واژه‌ها و بیان احساس‌ها باید به دنبال نیت و انگیزه‌های پنهان و احساس واپس‌زده دوران کودکی گشت. در واقع، روانشناس یا به طور دقیق‌تر روانکاو، برای حل مشکل بیمارش باید بتواند نقاب او را بردارد.

توهم‌، نوع دیگری از واقع‌گریزیوی از زاویه دیگری نیز به انگیزه انسان برای پنهان‌سازی واقعیت‌ها و به عبارتی "واقع‌گریزی"، می‌پردازد: بشر با توهم سرمی‌کند، زیرا توهم، فلاکت زیستن را تحمل‌پذیر می‌کند.

اما اگر ماهیت توهم را دریابد و به عبارت دیگر از حالت خواب‌گونه اش رها شود،‌حواس خود را بازمی‌یابد و واقعیت را چنان دگرگون می‌کند که نیازی به توهم نداشته‌باشد.

"آگاهی کاذب" یا تصویر تحریف‌شده واقعیت، انسان را ناتوان می‌کند. حال آنکه رویایی با واقعیت و داشتن تصویری شایسته از آن، به انسان توانایی می‌بخشد.

بنابراین در روش درمانی فروید، آگاهی نسبت به واقعیت‌ها، بویژه واقعیت‌های پنهان، عامل اصلی و گام اول به شمار‌می‌آید.

پس از این مرحله است که فرد امکان درک خود و دیگران را داشته و تلاش می‌کند آگاهانه تغییرات لازم و مناسب را در خود و رفتارش ایجاد کند.

کارل گوستاو یونگ نیز در این زمینه می‌گوید: انسان دوست دارد خود را حاکم روان خویش بداند. اما مادام که از تسلط بر خلقیات و هیجانات خود عاجز باشد یا نتواند بر شیوه‌های گوناگون رخنه‌یابی عناصر ناخودآگاه در نقشه‌ها و تصمیماتش معرفت و وقوف یابد، قطعا مالک و صاحب‌اختیار نفس خود نیست.

چگونه می‌توانیم احساسات واقعی خود را از میان لایه‌های عمیق ناخودآگاه ذهن تشخیص دهیم؟شما وقتی جوان هستید به دلیل اینکه حساسیت بیشتری نسبت به برخوردهای تاییدگرایانه یا تکذیبی دیگران دارید، در عمل می‌آموزید احساساتی را که توسط دیگران تایید نمی‌شوند را بشناسید. اگر افرادی که با شما ارتباط دارند نتوانند حمایت خوبی از گفتار و رفتارتان داشته‌باشند، شما ممکن است در درک و فهم دنیای درونی خود دچار آشفتگی و سردرگمی شوید.

یکی از وظایف اصلی هر روان‌درمانگری این است که به بیمارانش آموزش دهد چگونه گوش‌دادن به درون خود را آغاز‌کنند و به آنچه احساس می‌کنند و می‌خواهند واقف شوند.

به این ترتیب،بیماران به طور فزایندهای با خودشان برخورد صمیمی و واقعی خواهند داشت. اگرچه در این مسیر، آنها بیشتر در فشار و محاصره مسایل مختلف قرار می‌گیرند تا اینکه بتوانند خود را به واقعیت‌ها بیشتر نزدیک‌کنند.

"گان بورگ پالم" روان‌درمانگر، معتقد است که اگر به متخصص درمانگری دسترسی ندارید، شما می‌توانید احساسات واقعی خود را در مواردی که پیش می آید،با روش زیر شناسایی کنید:

• زمانی که احساس بد جسمی دارید، به خودتان فرصت دهید که بهتر مشکل اصلی‌تان را بشناسید.
• در یک اتاق آرام و ساکت، دراز بکشید و چشم‌هایتان را ببندید.
• در این زمان ممکن است بیشترین احساس ناخوشایندی را داشته‌باشید. این احساس ناخوشایندی شاید تقریبا غیرقابل تحمل باشد اما تلاش کنید بر احساسات واقعی‌تان، بدون کینه و بغض، متمرکز شوید. به این ترتیب به تدریج بیشتر و بیشتر نسبت احساسات و عواطف واقعی‌تان آگاه می‌شوید.
• نگرانی زیاد، نفرت، شرم، عصبیت، ترس، وحشت، رنجش و غم همه نمودهایی از احساسات سرکوب‌شده‌ای هستند که به نوعی بر واقعیت و علل بروز آنها سرپوش گذاشته شده است.
• احساس ناخوشایندی، به این دلیل خطرناک است که در واقع ، سرکوب می‌شود؛ نه، به این دلیل که به ماهیت و علل بروز آن، آگاه می‌شوید.
• اجازه دهید احساس ناخوشایندی بارز شود و ضمن تماس قوی با آن، این احساسات را با ایجاد صداها و حرکت‌هایی متعادل و قابل قبول بیان کنید.
• احساس ناخوشایندی احتمالا حداقل برای مدت یک ربع ساعت، ازبین خواهد‌رفت. به این ترتیب، شما یاد‌گرفته‌اید که چگونه حل مشکلات خود را شروع کنید.

شاید بهترین راهی که به شما کمک می‌کند تا با نحوه ی نگرش یک نوجوان آشنا شوید، این باشد که سعی کنید به دوران نوجوانی خود باز گردید و احساسات، امیدها و ایده‌هایی را که داشتید به یاد آورید.

بسیاری از والدین به طور معمول این دوران از زندگی خود را فراموش می‌کنند و در برخورد با فرزندشان، از آن بهره نمی‌برند. مثال اغراق‌آمیزی که خواهید خواند، ممکن است به شما کمک کند تا بتوانید از دریچه ی چشم یک نوجوان به محیط نگاه کنید.

تصور کنید که شما یکی از تیزهوش‌ترین جوانان جهان هستید؛ اطلاعات عمومی بسیار خوبی دارید و میزان هوش شما برابر با انیشتن و یا کمی ضعیف‌تر از اوست. افزون بر اینها، اطلاعات عمومی بسیار قوی شما موجب شده است تا برخوردی بسیار موثر و کارآمد با مشکلات داشته باشید.

اکنون تصور کنید که شما از سوی دو نفر کودن که مسن‌تر از شما نیز هستند، استخدام شده‌اید. ضریب هوشی این افراد بسیار پایین‌تر از شما بوده و اطلاعات عمومی آنها بسیار محدود است اما همواره به شما دستور می‌دهند که چه کاری را انجام دهید و چه کاری را انجام ندهید. آنها همچنین به شما پند می‌دهند که چه چیزی مهم و چه چیزی بی‌اهمیت است. از شما می‌خواهند کارهایی راانجام دهید که دلیلی منطقی برای انجام آنها وجود ندارد، و درباره ی مسائلی با شما صحبت می‌کنند که با کار و فعالیت شما کاملاً بی‌ارتباط است. آنها سعی می‌کنند درباره ی یک زندگانی سعادتمند شما را راهنمایی کنند در حالی که خودشان مفهوم نصایح مذکور را درک نکرده‌اند. با وجود آن‌که شما سعی می‌کنید به آنها بفهمانید گفته‌های آنها بسیار کلی و ذهنی است، آنها به کارشان ادامه می‌دهند و با دستور دادن و نصایح تحمیلی و تقاضا‌های بی‌ارتباط با کار شما، آزارتان می‌دهند.

در چنین وضعیتی چه احساسی خواهید داشت؟ احتمالاً بسیار عصبانی خواهید شد زیرا افرادی که صلاحیت کمتری از شما دارند، به شما می‌گویند چکار کنید. اگر آنها کاری را از شما بخواهند، شاید خلاف آن عمل کنید و یا کاری را که خودتان درست تشخیص می‌دهید انجام دهید و به درخواست آنها توجهی نکنید. امکان دارد ارتباط خودتان را با آنها کم کنید و با دوستانی که درخور شما هستند و درک بهتری دارند رابطه برقرار کنید. اکنون ببینیم در مثال یاد شده، کدام شخصیت به جای نوجوان و کدام شخصیت به جای والدین قرار دارند. دوستان یک نوجوان معمولاً همان کسانی هستند که صلاحیت و هوشمندی آنها از سوی او مورد تأیید است.